Nowe opowiadanie, tym razem o... Narumi

 Postanowiłam zacząć (bo zapewne nie skończę) pisać opowiadanie o jednej z moich nowych OC, Narumi. Jej art jest, jeśli na tym etapie można już tak powiedzieć, w przygotowaniu. Oczywiście moją główną postacią jest, była i będzie Heidi, żebyście sobie nie wiadomo czego nie wyobrażali. Historię będziecie mogli przeczytać tu:

Są takie grzechy, za które nie wystarczy zapłacić utratą obu nóg

 Na tym blogu zamieszczę jedynie prolog historii przeklętego przez swoje pochodzenie dziewczęcia, Narumi.

Prolog

 Dziewczyna stoi na korytarzu szkolnym. Torbę przewiesiła przez ramię. Stoi. Po prostu stoi i obserwuje. Głowę ma spuszczoną, grzywka zasłania jej oczy. Wbija wzrok w okno naprzeciwko i spod przymrużonych powiek bada wzrokiem ostrze kawałki szyby sterczące z ramy. Robi krok do przodu i czuje, że coś mokrego chlapnęło jej na nogę, ale nie zwraca na to uwagi. I tak cała jest już umazana tą gęstą cieczą w pięknym, szkarłatnym kolorze. Powoli idzie do przodu manewrując tak, by nie nadepnąć żadnego z uczniów leżących teraz bez życia na podłodze szkolnego korytarza na drugim piętrze. Dziewczyna idzie teraz przez korytarz w stronę najbliższych drzwi na parter, a wiatr z rozbitego okna rozwiewa jej różowe włosy. Oprócz podmuchów wiatru w szkole panuje idealna cisza. W końcu to sezon wycieczkowy. Różowowłosa podchodzi do ściany i opiera się rękami o szczątki kolejnego z okien. Kawałek szkła wbił jej się w rękę. Wtedy jakby coś się zmieniło. Dziewczyna patrzy na swoją rękę, a następnie odwraca wzrok w stronę stosu ciał. Otwiera szerzej oczy, zakrywa usta dłonią, jakby zbierało jej się na wymioty. Szybko odwraca się w stronę schodów i zbiega na dół. W połowie potyka się i stacza na dół, ale to jej nie powstrzymuje. Podnosi się i biegnie do drzwi wyjściowych. Dosłownie wypada przez nie i biegnie dalej. Nie ogląda się za siebie. W połowie drogi do wyjścia z terenów szkolnych zatrzymuje się, lecz tylko po to, by zwymiotować, podnieść się i biec dalej. Wkrótce maleje i zupełnie znika z pola widzenia...

Ciąg dalszy nastąpi (może)...